Gdybym oceniał ten film jako hollywoodzką produkcję klasy B byłbym pewnie równie bezlitosny jak ojciec naszego filmowego "Dzieciaka" (pierwszy tytuł jest cokolwiek dziwny, bowiem chamaco to po hiszpańsku tyle samo co the kid po angielsku). Biorąc jednak po uwagę, że jest to niezależna produkcja nakręcona w Meksyku z meksykańską obsadą (z trzema wyjątkami) i ekipą, potraktuję swoje zadanie jako sparing.
Uchwycenie 30 lat życia i spektakularnej kariery kogoś takiego jak Wielki George Foreman w zaledwie pełnometrażowym filmie to pomysł co najmniej karkołomny. Przyznać trzeba, że udał się on połowicznie, choć obraz George'a Tillmana Jra. (m.in. "Siła i honor", "Notorious") ogląda się naprawdę bardzo dobrze.
Jak doszło do realizacji filmu "Zaginiony w akcji 2: Początek" pisałem przy okazji części pierwszej, więc zamiast się tutaj powtarzać odsyłam Was do tamtej recenzji. Pozwolę sobie natomiast podzielić się z Wami swoimi wrażeniami z mojego pierwszego seansu. Był rok 1987, mój wujek mieszkający po sąsiedzku piętro niżej był wówczas świeżo upieczonym szczęśliwym posiadaczem nowego magnetowidu, a że przy okazji był gościnny i skory podzielić się swym szczęściem zapraszał mojego tatę i mnie na wspólne seanse. Wujek lubował się głównie w kinie akcji, czym skutecznie zaraził również mnie. To u niego obejrzałem po raz pierwszy dwie części "Rambo", "Amerykańskiego wojownika", dylogię "Bronx Warriors" (przetłumaczoną jako "Motłoch") oraz właśnie "Zaginionego w akcji". Pamiętam, że wówczas większe wrażenie zrobiła na mnie część druga. Prawdopodobnie dlatego, że jej akcja rozgrywała się podczas wojny w Wietnamie.
Gdy Chuck Norris przeczytał książkę J.C. Pollocka "Mission M.I.A." wydaną w 1982 roku, uznał, że stanowi ona dobry materiał na film, którym mógłby uczcić pamięć o swym zabitym podczas wojny w Wietnamie młodszym bracie Wielandzie. Udał się z pomysłem do kolegi, scenarzysty Jamesa Burnera (napisał skrypt do filmu z Norrisem "Oko za oko" z 1981 roku, a później m.in. do "Inwazji na U.S.A." i "Oddziału Delta"). Gotowym scenariuszem Norris próbował zainteresować hollywoodzkich producentów, niestety żadna z dużych wytwórni nie była zainteresowana projektem. Wówczas trafił do The Cannon Group. I tutaj ma miejsce rzecz dość nietypowa...
Film "Pierwsza krew", znany też jako "Rambo 1", stanowi jeden z najważniejszych obrazów w moim życiu. Po raz pierwszy obejrzałem go w 1987 roku. Miałem 9 lat. Był to jeden z pierwszych filmów mojej kolekcji (razem z częścią drugą nagraną na tej samej kasecie) i chyba najczęstszy lokator mojego magnetowidu Panasonic G40. Nie jestem w stanie powiedzieć ile razy oglądałem ten film z kasety, ale co najmniej 50. Po zakupie wydania Q DVD także odbyłem kilka seansów. Do tego dochodzą emisje w TV. Śmiało mogę powiedzieć, że znam go na pamięć. Gdy w 1990 roku ukazała się w polskich księgarniach powieść Davida Morrella, która posłużyła za podstawę scenariusza, musiałem ją mieć. Tyle tylko, że wtedy nie bardzo lubiłem czytać i dobiłem może do... 40 strony :( To wielkie niedopatrzenie postanowiłem nadrobić po ponad 30 latach, a w ramach zadośćuczynienia prześledziłem losy powstania powieści i jej drogę do ekranizacji z Sylvestrem Stallone w roli Rambo.
